Twee Kasteleyntjes

Indonesië
Twee Kasteleyntjes samen reizen, dat betekent dus ook twee keer zoveel blonde acties! Willemiens eerste blonde actie bij aankomst in Indonesië was nog voor het passeren van de douane. Hier moest je ter plekke een visum kopen, maar met haar gewoonte in ieder land de overbodige centjes op te maken, had ze niet genoeg geld. Na even lief glimlachen en met haar paspoort als borg, mocht ze snel door de douane om te pinnen en daarna terug om haar visum te kopen. Raar, ze leek ook de enige lomperd zonder geld (je mocht ook met andere geldsoorten betalen, maar ze had niks). Later bleek dat de blonde acties in de familie zitten, want Marise had hetzelfde avontuur meegemaakt. Dat mannetje die onze paspoorten als borg innam zal ook wel gedacht hebben, twee Kasteleyn-en zonder geld binnen 5 uur… ’s Avonds heerlijk bijgekletst en gestart met onze dagelijkse biertjes. Daarna vol goede moed gaan slapen, wat nog flink tegenviel door getoeter en gejuich ivm voetbal (wat hier midden in de nacht is!!) en ’s morgens vroeg om 4.15 gammela gammela door heel de stad. Heerlijk trouwens om weer stroopwafels en dropfruit-duo’s te eten!!
De eerste echte dag samen hebben we Jakarta verkend. In de wijk Kota was een groot plein, waar allemaal blije Indonesiërs op tandems aan het fietsen waren. Sommigen vielen bijna van hun fiets toen ze ons zagen. Zoals in ieder Aziatisch land is het verkeer een grote chaos. Onze truc om levend over te steken, was op zoek gaan naar een ‘moeder gans’. Een lokaal dametje met een dikke kont, grote rok en veel kindjes, waar wij bij aansloten om over te steken. Daarna slenterden we door een soort krottenwijk bij de haven. Hier riep iedereen ‘mister mister’ naar ons en één dametje riep naar Willemien: ‘Sexy!’… Toch apart! Overal in Indonesië wil iedereen continu met je op de foto. Vervolgens wilden we naar Blok M, de expat buurt, om te shoppen. Het was een heel gedoe de juiste bus te vinden, maar na wat hulp zaten we toch in de juiste bus. Willemien naast de chauffeur en Marise naast haar. De poke zat tussen ons in, wat betekende dat de chauffeur steeds over Willemien heen moest hangen om te schakelen. We worden we niet erg gelukkig van de maten hier, XL is nog steeds mini en “one size fits all” is voor ons “one size fits nobody”. Ondergoed kopen levert dan ook hilarische taferelen op.

De volgende dag in Bogor hadden we een guesthouse met ratten. We hebben hier rond gewandeld door de botanische tuinen, erg mooi en prettig om even rustig ergens rond te wandelen. Hoewel, hoe rustig is het als er schoolklassen met schattige kindjes op je af rennen om op de foto te gaan. Onze lunch bestond uit een tros mini-banaatjes (jammie!) en iets wat op een rijst-koekje leek. Het bleek een rijst-kokos-koekje te zijn en smaakte een beetje naar kokosmakroon. Ondanks Marises kokos-aversie vond ze het best lekker. In het park kochten we een ijsje, keus in smaak was er niet dus we keken vol verwachting wat er op ons hoorntje zou komen. Het zag er vrij eigenaardig uit, een soort vies bruin met brokjes. Voorzichtig toch een likje genomen en ja hoor, kokos! Met pinda en nog wat andere ondefinieerbare smaken! Het was verkoelend, maar daar is ook alles mee gezegd. En ‘s avonds gingen we in een restaurantje eten en kozen we voor iets veiligs, nasi. En wat bleek, nasi met zeevruchten! Drie keer raden waar Marise niet van houdt...

We zijn met een tour, in ons luxe busje, over de puncak pas gereden, langs thee plantages naar Bandung. Onze driver bracht ons vervolgens naar een Angklung voorstelling. We wisten niet zo goed wat we hiervan konden verwachten, maar het was geweldig! Angklung is een instrument, gemaakt van bamboe. Door het instrument de schudden komt er een hele mooie klank uit. Een show van 2 uur, waarin werd gedanst, gezongen en natuurlijk veel Angklung gespeeld. Het publiek mocht mee doen. Iedereen kreeg een Angklung, met verschillende tonen. Met behulp van gebaren werd duidelijk wie wanneer moest schudden, en zo speelden we mooie liedjes. Aan het eind hebben we gedanst met hele schattige kindjes. Na afloop bracht de driver ons naar een leuk hostel. We waren bijna bijgeslapen van onze reis, maar deze avond moesten en zouden we voetbal zien. We besloten eerst 4 uurtjes te slapen , wekker om 23.59 uur en op naar een Hollands Café, waar we de wedstrijd hebben gezien en bitterballen hebben gegeten (niet te vreten). Daarna weer lekker ons bedje ingedoken om de uitslag snel te vergeten.
De volgende dag stond om 9 uur onze driver weer voor de deur om ons mee te nemen naar de vulkaan. De rit er naar toe was al erg mooi, met een stop op een fruitmarkt waar we van alles mochten proeven. De vulkaan zelf was heel gaaf om te zien, met een gigantische krater. Nadat we daar wat rond te hebben gewandeld gingen we door naar een zwembad, met water uit de vulkaan. Super heet!! We konden er bijna niet in, maar na lang wennen toch heerlijk gebadderd. In ons hostel zaten wat locals (die werkten daar en hingen daar de hele dag rond) en die vroegen of wij ‘s avonds daar bleven om de verjaardag van één van die jongens te vieren. Er werden twee gitaren bij gepakt en met z’n allen hebben we liedjes gezongen en spelletjes gedaan. Ook de rijstewijn ontbrak niet. De locals konden een paar woorden Nederlands, waaronder “waarom niet en waarom wel”. Dat leverede mooie conversaties op. Locals: “are you going to bed”, wij: “Yes”, Locals: “Waarom?”, wij: “Waarom niet?”, locals: “Waarom wel?”, wij: “omdat het kan”. In bed kregen wij hierdoor nog de slappe lach, omdat het op alles van toepassing is (Waarom? Waarom niet? Waarom wel? Omdat het kan”).

Na deze bijzondere avond met teveel drank gingen we met de trein met prachtig uitzicht naar Yogyakarta. Daar zitten we in een huiskamer-guesthouse met zingende vogeltjes. In Yogya rondgewandeld en naar de ruïne tempels van Prambanan geweest. Marise was een beetje ziek, waardoor ze op de terugweg in de bus moest kotsen. Bij thuiskomst is ze in bed gedoken en er 18 uur later pas weer uitgekomen.

Na deze lange nacht was Marise weer een stuk beter en besloten we het paleis van de Sultan te bezoeken, vervoer per fietstaxi. Wat moest die arme man hard werken, met twee van die witte dikzakken in z’n zitje. ‘s Middags hebben we een toer gedaan naar de Borobodur, wederom een tempel ruïne, waar we de sunset konden bekijken. Helaas werd deze verstoord door een wolkendek. Hier hebben we ons wel vermaakt door als twee aapjes met iedereen te poseren. We hopen dat er ooit een “google faces” komt, zodat we kunnen kijken op wiens facebook we allemaal terecht zijn gekomen. Vandaag hebben we het bij westers eten gehouden, het zekere voor het onzekere nemend. Daarnaast vast het menu uitgekozen voor onze kookcursus van morgen!

Groetjes vanuit Yogyakarta,
Willemien en Marise