Nieuwe avonturen: mediteren en een pelgrimstocht

Dag 2 in Puri wandelde ik in korte broek en topje, met daaronder m’n bikini, enthousiast naar het strand. Daar aangekomen bleek het strand behoorlijk vies, iedereen zwom in kleding en geen Westerling te bekennen. Toen maar omgekeerd en naar mijn eigen privézwembad gegaan! Tussen de middag een chocolade pancake met nootjes gegeten… Die er dezelfde avond weer uitkwam. Na een paar weken alleen maar Indiaas voedsel is m’n buik Westers eten blijkbaar niet meer gewend ;-). Gelukkig valt er hier ook gewoon weer wc papier te verkrijgen, dat was al meer dan een week onvindbaar!
De volgende dag voelde ik me weer wat beter, rustig aan gedaan, gezwommen, gelezen, rondgewandeld en een tempel bezichtigd. Overdag alleen maar toast gegeten, ’s avonds weer normaal.
Woensdag werd een lange reisdag. Eerst van Puri met een lokaal volgepropt busje naar Konark om de Sun Temple te bezichtigen. Daarna met een lokale bus naar Bhubaneswar, wat een hoop stress opleverde. Volgens mijn Lonely Planet zou de bus er 2 uur over doen, de mannen hier verkondigden dat het 3 uur zou zijn, waardoor ik mijn trein naar Kolkata niet zou halen. Gelukkig viel het mee, was het iets meer dan 2 uur, maar wel volledig volgepropt, ademen was nauwelijks mogelijk… De trein vertrok 3 kwartier te laat en arriveerde 2 uur te laat in Kolkata, wat veroorzaakt werd door woest weer, regen en onweer, de trein schommelde heen en weer! De overstap in Kolkata was ook geen pretje. De trein naar Gaya zou om 23.20 vertrekken, maar werd uitgesteld. Uiteindelijk vertrokken we 2 uur later. Wekker toch maar op 7 uur gezet, want je weet nooit of ze de vertraging goed rijden in de nacht. In dit geval dus niet… Gelukkig kan ik straks 3 dagen lang mediteren, dan is alle stress er weer uit ;-)

In Bodhgaya direct naar het International Meditation Centre gegaan, waar ik een driedaagse meditatiecursus heb gevolgd. Om een idee te krijgen van mijn dagelijkse bezigheden het dagschema: 5.00 opstaan, 5.30 1ste meditatiesessie, 6.30 ontbijt, 8.00 2e meditatiesessie, 9.00 douchen, 10.00 3e meditatiesessie, 11.00 lunch, 12.00 rust, 14.00 4e meditatiesessie, 15.30 thee, 16.00 5e meditatiesessie, 17.00 evaluatie, 18.00 6e meditatiesessie, 19.00 thee, 20.00 7e meditatiesessie, 22.00 bedtijd! Eigenlijk is het dus de hele dag lang mediteren, want ook tijdens het eten, douchen en slapen moet je lichaam bezig zijn met meditatie. Verder mag je niet praten, niet schrijven, niet lezen, niet eten na 12 uur ’s middags, geen sex en geen dieren doodmaken (is me niet gelukt, ik HAAT muggen)… Tijdens de meditatiesessies moet je een uur zitten (benen over elkaar), waarbij je zo min mogelijk je houding verandert. Met je ogen dicht moet je proberen controle te krijgen over je ‘mind’. Er zijn ook enkele wandelsessies, waarbij je een uur lang loopt en bewust nadenkt bij elke stap (voet optillen, naar voren, neerzetten etc…), de rest van het lichaam wordt niet gebruikt. Mijn conclusie van dit avontuur: een driedaagse meditatiecursus is bijna nog zwaarder dan een studentenontgroening!!! Maar ik heb het volgehouden, ben een bijzondere ervaring rijker en ik leef nog… De voltooiing gevierd met een heerlijk diner met twee meiden.
De volgende dag alle monasteries bezocht, prachtig om te zien. Elke monastery is voor een ander land, zo is er de Chinese Monastery, Thai Monastery, Vietnamese Monastery, Nepali Monastery enz. Er was één monastery die lastig te vinden was, dus hulp gevraagd aan een voorbijganger. Deze jongen liep vrolijk babbelend het hele eind met me mee en daarna bracht hij me via een shortcut terug naar het dorp. Al kletsend kwam ik veel over hem en het dorp te weten. Hij is 23, studeert en in zijn vrije tijd geeft hij les op een school voor orphans. Een orphan is een weeskind, vaak zijn dit gedumpte kinderen. Hij nam me mee naar de school, waar ik die kindjes heb zien spelen. Één ervan was als baby gedumpt in een vuilnisbelt!!! Als ik langer de tijd had gehad was ik een paar uur gaan lesgeven, maar helaas moest ik weer een trein halen. Wel bijzonder om zo’n school in zo’n armoedig dorpje te zien.

In de middag met de trein naar Madhuban gegaan. Wederom een klein dorpje, waar geen toerist te bekennen was en niks in het Engels stond aangegeven. Met vragen kwam ik gelukkig een heel eind, Engels spreken konden ze wel. Ik liep een beetje hulpeloos verloren rond, op zoek naar een geschikt eettentje, maar ik zag alleen maar vage straatstalletjes met vaag eten… Advies gevraagd aan een lokale jongen, die me naar een fatsoenlijk restaurant had gebracht (al had ik ’s nachts toch wel even buikproblemen). Na m’n diner stond hij buiten op mij te wachten, hij wilde me dolgraag de tempels laten zien. Het hele dorp was in rep en roer dat er een blond meisje rondliep. Waar ik ook was, continu waren er een stuk of 15 nieuwsgierige Indiërs om me heen. Uttam, de Indiër, was maar wat trots dat hij mij mocht rondleiden in zijn dorp. Het hele dorp kent hem, dus iedereen wilde een praatje met hem maken, weten wie ik ben, waar ik vandaan kom en natuurlijk ook of ik single ben of niet. Ik weet nu ook waar die buik van Uttam vandaan komt. Op iedere straathoek en bij ieder tentje moet gestopt worden voor chai, frisdrank, snacks, snoepjes, sigaretten etc. Het dorp is zeer strikt in het gebruik van alcohol en sigaretten, dus om ons bier te drinken (en Uttam zijn sigaret te roken) moesten we een stukje buiten het dorp zitten op een prachtige, rustige plek met heldere sterrenhemel (eindelijk een keer geen smog). Hij vertelde ter plekke alleen wel dat er ’s avonds vaak wilde dieren komen, zoals olifanten, tijgers etc… Gelukkig heb ik daar geen kennis mee hoeven maken.
De volgende ochtend ging de wekker om 4.00 uur voor een pelgrimstocht. Uttam wilde perse met me mee wat uiteindelijk wel gezellig was, want alleen is soms ook maar zo alleen. Het was een pelgrimstocht over de Parasnath Hill, wat toch echt meer een berg dan een heuvel is… Onderweg kwamen we allemaal eet- en drinkstalletjes tegen en natuurlijk tempels. Onderweg werd dus op z’n Uttam’s (te)veel gestopt voor chai en snacks. Op de top van de hoogste berg is een tempel, waar we een grote pauze hebben ingelast. Aangezien iedereen hem kent kregen we hier een gratis maaltijd in een soort bunker, lekker maar super pittig!!! Aangezien ik geen nee mocht zeggen tegen eten of drinken, heb ik in 1 dag bijna meer eten geprobeerd dan in de afgelopen 2 maanden. Alles ging naar binnen, van komkommer met kruiden, andere snacks, bamboosap en de super pittige lunch. ’S avonds achterop de brommer weer naar Parasnath gegaan voor de trein naar Kolkata.

In Kolkata zit ik in een crapy dormatory in een guesthouse. Toen ik binnen kwam lag er een fatsige gozer op zijn bed te pitten… Het is wel spotgoedkoop en gelukkig maar voor 1 nachtje. Rondgeslenterd in Kolkata en de Victioria Memorial bezocht. Dit ging niet zonder slag of stoot, want de metro was afgesloten in verband met schokken van een aardbeving!!! Er is momenteel een waarschuwing afgegeven voor een tsunami, maar ik zit niet in bedreigde gebieden.

Groetjes vanuit onstuimig Kolkata,
Willemien