Schijt aan alles!

Schijt aan alles!

We hebben hier echt schijt aan alles! Voor wie denkt dat vrouwen bloemetjes poepen, deze twee niet hoor deze reis! Met onze scheten zouden we nucleaire oorlogen kunnen winnen… We plassen vanuit onze kont… Soms is het rennen om de wc te halen en soms zijn we opgeblazen alsof we zwanger zijn van een tweeling…

In Tuk-tuk (het plaatsje waar we zaten bij Lake Toba) konden we aan de slag als zorgzusters. De Nederlandse Karin (die we op Schiphol al hadden ontmoet en die ons op het idee had gebracht om naar Sumatra te gaan) had haar schouder uit de kom en gebroken na een val van haar fiets. Gelukkig zaten wij in de buurt en konden we voor haar zorgen en voor entertainment zorgen. En voor alles wat deze zorgzusters niet weten, schakelen we dokter Mous in en oma-weet-raad. Zo vertelde oma-weet-raad dat het beste middel tegen jeukende muggenbulten tandpasta is… Wat een uitvinding!

Na een paar dagen als zorgzusters lieten we Sumatra achter ons en vervolgden we onze weg via Kuala Lumpur naar Vietnam. Dit ging niet zonder slag of stoot… We waren net vijf minuten vertrokken en van het zonnetje aan het genieten op de boot toen we erachter kwamen dat we geen visum voor Vietnam hadden geregeld. Dit moest dus blijkbaar een paar dagen van tevoren… Dikke stress, maar gelukkig vonden we een manier om een (veel te dure) spoed-aanvraag te doen. Wat is dat toch met die blonde acties wat betreft visa regelen? Ruim op tijd waren we vanuit Lake Toba vertrokken naar vliegveld Medan, maar op een uurtje afstand van het vliegveld stonden we opeens stil. Na 2,5 uur stil staan op een stukje van 5 minuten begonnen we toch wel te zenuwen. Wat ook niet helpt in relaxt reizen is dat ongeveer 75% van de taxi chauffeurs bijna in slaapt valt tijdens het rijden…! We sliepen die nacht op een of ander crapy industrieterreintje vlakbij het vliegveld in Kuala Lumpur. Je kon er kamers huren voor 1 uur, voor 3 uur, voor 6 uur of voor de hele nacht… Daar hebben we maar niet teveel over nagedacht toen we gingen slapen. Dus focusten we ons op de pijl op het plafond (zodat de Moslims weten waar Mekka is), waarbij Irene nog twijfelde om de sticker om te draaien. Maar voordat we konden slapen snelden we nog even langs de Mac (bij hoge uitzondering!!), waar Irene een cheeseburger kreeg zonder vlees…!

Voor wie zich trouwens afvraagt hoe Moslims met een boerka überhaupt kunnen eten… Zouden ze de boerka naar beneden schuiven…? Zouden ze alleen thuis eten…? Of hebben ze een andere truc? Dé oplossing: pizza dubbelvouwen, flapje omhoog en schuiven maar!

Vanuit Kuala Lumpur vlogen we met piloot Max Verstappen naar Vietnam. We vertrokken te laat, waarop hij besloot dat flink gas geven en zigzaggend sjezen door de wolken een goed idee was. De achtbaan in een pretpark is er niks bij! We hebben trouwens nog geen vlucht gehad waar we op tijd konden boarden… Aziatisch geduld heb je hier wel nodig.

Eindelijk aangekomen in Vietnam, waren de hobbels nog niet voorbij. 2,5 uur hebben we staan wachten bij een loket om het aangevraagde visum goed te laten keuren, waarna we nog een half uur in de rij konden staan voor een stempel. Welkom in Vietnam! Om ons extra welkom te voelen werden we afgezet door de (officiele) taxi die we vanaf het vliegveld namen om de stad in te komen. Dit pikten we natuurlijk niet, waarop we wilden uitstappen… Deur op slot en boze chauffeur. Oplossing: Irene deed haar raam open, vervolgens haar deur en stapt uit! Boos gooide de chauffeur onze backpacks op straat. Met de lokale bus vervolgende we onze weg, dat was een top ritje voor slechts 20 cent per persoon!

Intussen waren we nog steeds aan de schijt (inmiddels al ruim 2,5 week, inclusief een keer koorts, regelmatig buikpijn en af en toe hoofdpijn), waarop we besloten om naar een ziekenhuis te gaan. The Hospital for Tropical Diseases klonk veelbelovend en ‘slechts’ een half uurtje lopen door de brandende hitte… Aangekomen bij dit ziekenhuis wordt ons meedogenloos medegedeeld: no foreigners. Dus konden we op zoek naar een andere kliniek. Via een bekende in Saigon zijn we uiteindelijk bij een chique kliniek beland. Na wat onderzoeken bij twee verschillende artsen (want we zijn tenslotte 2 verschillende patiënten en hebben ieder onze eigen arts nodig), werden we opgedragen om in een potje te poepen. We kregen netjes een kopje koffie aangeboden om de boel te stimuleren. Oké, dan de uitdaging, hoe gaan we dit doen met diarree. Direct in het potje? Maar soms spuit het alle kanten op, niet heel handig dan. Uit de wc scheppen met het bijgevoegde schepje? Zou dat zin hebben als het vloeibaar en vermengd met water is? Of toch maar opvangen met de bijgeleverde handschoen? Willemien ging als eerste en kreeg er niet meer uitgeperst dan één oorverdovende scheet. Dat was dan wel de duurste scheet van haar leven! Een scheet in een potje voor maar liefst $29,00. Gelukkig was daar weer de reddende Irene, die het voor elkaar kreeg om netjes een klein drolletje in het potje te krijgen. Zij kreeg antibiotica mee voor 7 dagen. Haar arts wilde Willemien niks voorschrijven, want zij heeft tenslotte haar eigen arts die moet beslissen. Die vond na wat aandringen dat ze toch ook een kuur meekreeg, maar dan wel voor 3 dagen (een ander type). Na wat heen en weer gesteggel tussen ons en de artsen onderling, kreeg uiteindelijk ook Irene de 3-daagse kuur! We kregen nog wel het advies om het niet te combineren met alcohol, dit zou een chemische reactie aanwakkeren…

Na nog een dagje slenteren in Saigon vertrokken we voor een 6-daagse bike tour door Vietnam.

Met gescheten groet uit stinkend Vietnam!