Van schijtlucht naar vislucht...!

Van schijtlucht naar vislucht…!

Inmiddels zijn we alweer over de helft van onze reis… Wat gaat de tijd hard en wat is het hier fantastisch! We genieten hier volop van alle avonturen, mooie dingen, het weer en natuurlijk het eten en drinken. Hoewel het genieten van eten en drinken bij Willemien af en toe wat klungelig gaat… Ze drinkt via haar luchtpijp en bijt regelmatig op haar lip tijdens het eten… Maar verder is alles heerlijk! Ondanks dat we halverwege zijn, hebben we gelukkig ook wat moois om naar uit te kijken: een nieuw huis om in te klussen en Willemien een nieuwe baan per 1 april. Maar eerst nog 6 weken nieuwe avonturen beleven!!

We zijn nog een paar nachten in Saigon gebleven. De eerste nacht in het hostel (waar we al eerder hadden geslapen, heel leuk!), was dit keer geen succes… Er was een groep backpackers die tot diep in de nacht luidruchtig op het dakterras hebben zitten zuipen en toen die eindelijk naar bed gingen, lag er 1 vent bij ons op de kamer bizar te snurken. Na veel te weinig slaap hebben we de volgende ochtend snel onze spullen gepakt en zijn we verhuisd naar een mooi appartementencomplex met zwembad. En wat een uitzicht hadden we daar vanuit onze studie op de 17e etage!!! We gingen in de buurt op zoek naar verse broodjes, maar dat was nog een hele uitdaging. We werden door allerlei kleine achteraf steegjes gestuurd, waar de lokale bevolking op straat zat en verwonderd keek toen we voorbij kwamen. ’s Avonds hebben we zeer luxe gegeten met Ron voor circa 3 miljoen, het was heerlijk!!

Vanuit Saigon zijn we met de bus naar Phnom Penh in Cambodja gegaan. De busrit ging voorspoedig tot aan de grens. Daar moesten we ‘even’ een stempeltje halen om Vietnam uit te kunnen… Vlak voordat wij aan de beurt waren ging het loket dicht. De meneer ging met lunchpauze… Niemand nam zijn plek over en ook de andere loketten bleven dicht. Daar stonden we dan te wachten en de rij werd langer en langer en langer. Na een uurtje kwam er een ander mannetje die in een ander hokje ging zitten en daar begon met stempelen. Intussen lagen onze paspoorten nog in het andere hokje en werden niet verplaatst. Gelukkig heeft Irene het engelengeduld van haar vader, dus was ze totaal niet gefrustreerd ;). Na heel lang wachten waren we eindelijk aan de beurt en konden we verder. Ook onze buschauffeur was niet blij, dus die zette het op een gassen terwijl het inmiddels donker was. Vlak voor Phnom Penh kwamen we tot de ontdekking dat de bus bijna langs ons hotel zou rijden (een half uur verwijderd van de plek waar we gedropt zouden worden), dus vroegen we of we langs de snelweg gedumpt konden worden. Het was inmiddels donker en eenmaal op straat bedachten we dat Cambodja eigenlijk niet zo veilig is en dat we zonder internet het hotel misschien niet zouden kunnen vinden. Half rennend voor alle enge mannetjes zijn we op zoek gegaan, waarbij we eerst de verkeerde kant op zijn gelopen. Uiteindelijk hebben een paar lieve Cambodjanen ons de weg gewezen en hebben we veilig ons hotel gevonden. En wat voor hotel!! Met prachtig zwembad!!

We hebben hier een paar dagen heerlijk genoten van het zwembad en zijn 1 dag op pad gegaan met een tuktuk met super schattige chauffeur. We zijn naar de Killing Fields en de Tuol Sleng gevangenis gegaan, wat ontzettend indrukwekkend is. De geschiedenis van Cambodja komt hier tot leven. Wat een horror om te zien hoe ze hun eigen volk uitmoorden, hoe mensen gevangen gehouden werden en hoe kinderen tegen bomen dood geknuppeld werden. Om stil van te worden. Het paleis in Phnom Penh hebben we overgeslagen, aangezien bij aankomst bleek dat schouders en knieën bedekt moesten zijn en per item wat niet bedekt was kon je 3 dollar betalen voor een kledingstuk (veel te veel!!).

Vanuit Phnom Penh zijn we met een mini bus naar Battambang gegaan, wat zowaar een nog gekkere rit was dan de vorige. De chaufffeur reed alsof zijn leven er vanaf hing… Of zou hij geld krijgen voor ieder voertuig wat hij inhaalde? Of stonden de aardappels op het vuur en had zijn mama gebeld dat hij op moest schieten? We weten het niet, maar een schietgebedje was hier wel nodig. 1 Cambodjaan werd zelfs boos vanwege de rijstijl en nadat dit niet verbeterde is hij uitgestapt… Dus zelfs voor Aziatische begrippen was dit extreem! Ook deze rit hebben wij overleefd. Maar de backpack van Willemien helaas niet! Een passagier (of de chauffeur zelf) had een doos met verse vis meegenomen in de bus. Deze was gaan lekken, waardoor alle stinkende vis-sappen over de backpacks zijn gaan druipen. Beiden hadden we een hoes eromheen, maar de oude hoes van Willemien was niet meer waterdicht… We konden weer aan de slag met shampoo en water. Tassen wassen en föhnen was inmiddels onze specialiteit. Dit keer liet Irene wel haar engelengeduld zien, ze vermaakte zich uren met föhnen en zingen (blijkbaar toch geen ADHD!)!!

Terwijl we de backpack probeerden te redden, hebben we een nieuwe gekocht op de markt, omdat we na 2 nachtjes Battambang door zouden reizen naar Siem Reap. In Battambang zijn we met een tuktuk naar een oud bamboetreintje gegaan. Dit was een super tof trein ritje (20 minuten heen, 20 minuten terug) met maar 1 spoor. Als er een tegenligger kwam, moest 1 van de twee treintjes van de rails, zodat de ander er langs kon. De trein met de meeste passagiers mocht op de rails blijven. We hadden een Oostenrijks meisje bij ons op het treintje, waardoor we regelmatig konden blijven zitten!

Vanuit Battambang gingen we naar Siem Reap voor de beroemde tempels van Angkor Wat. We verbleven 4 nachten in een fantastisch hotel met zwembad met het schattigste personeel tot nu toe! We hebben samen met de Oostenrijkse Rosie drie dagen de tempels van Angkor Wat verkend, ontzettend prachtig! Dag 2 en 3 hadden we een lieve tuk tuk chauffeur, die geen Engels sprak, maar wel heel goed voor ons zorgde. Zodra we eraan kwamen sprong hij op en stond hij te wuiven. We kregen flesjes water en na de vroege start (om 4.00 uur zaten we al in de tuk tuk!) op dag 3 kregen we om 11.30 uur een lekker koud biertje! De laatste dag hadden we een gids ingehuurd die ons alle drie probeerde te versieren. Toen dat niet lukte besloot hij maar dat we allemaal zijn zus moesten zijn. Tijdens 1 van de bezoekjes aan de tempels kreeg Willemien weer buik problemen. Een wc was niet in de buurt, dus was er nog maar 1 optie over: wild poepen achter een tempel. We lichtten Rosie in dat we een klein probleempje hadden en ons zouden terug trekken, waarop ze antwoordde: “Ooo shit!” Shit was het zeker! Met Irene op de uitkijk ging Willemien mopperend een poging doen. Wild poepen bij een tempel zag ze niet zo zitten, waarop Irene nonchalant reageerde: “Daar moet je gewoon schijt aan hebben!” Tsja……

Door de vislucht in de backpack en diverse kleren, waren we de bikini van Willemien in Battambang vergeten, dus moesten we op zoek naar een nieuwe. De bikini jacht verliep moeizaam, omdat passen op de markt niet mogelijk is en alle bikini’s in Azië maatje mini zijn. Al zeggen ze hier doodleuk dat die ini mini bikinietjes Willemien prima passen, waarbij ze een klein triangelbikinietje tegen haar tieten aan drukken… Er ontstond een interessante discussie: “Past wel!” “Past niet!” “Past wel!” “Past niet!” Uiteindelijk vonden we een bikini in een Europese maat, waar nog een kaartje van de C&A voor 9 euro aan hing. Natuurlijk begreep de verkoopster daar niks van en vroeg 18 dollar voor de bikini. Na veel onderhandelen en boze blikken kregen we met tegenzin de bikini mee voor 8 dollar… Iedere avond gingen we met een tuk tuk voor 2 dollar vanuit het centrum naar ons hotel. Sommige chauffeurs probeerden er 3 dollar van te maken, waarop wij een spel bedachten. Als een chauffeur 3 dollar zei, kreeg hij de rit niet, ook al wilde hij vervolgens zakken. Als hij het goede bedrag zei, kreeg hij de rit! Voor ons een leuk spel, voor hun heel frustrerend, haha.

Na dagelijks de tas te wassen en föhnen, hebben we ‘m toch maar weer in gebruik genomen. Alle spullen hebben we goed ingepakt in zakken. Een flinke rit stond ons weer te wachten. We gingen van Siem Reap met een bus naar Bangkok. Heerlijk zaten we voorin te chillen (ieder op twee stoelen omdat de bus niet vol zat). Totdat we bij de grens kwamen… Zo soepel als het de eerste dag dat we aankwamen in Bangkok ging, zo dramatisch ging het hier bij de grens met Cambodja. Met honderden mensen stonden we in een hal in de rij, opgepropt bij elkaar (we werden vanaf achter aangeduwd en konden nauwelijks bewegen) in de hitte, een compleet onmenselijke situatie. Terwijl het zweet aan alle kanten van ons af droop, kropen we langzaam vooruit. Het was wederom lunchtijd, dus slechts 1 loket (van de 7) was open. Dat alle bussen rond dezelfde tijd uit Siem Reap vertrekken en dus allemaal rond lunchtijd bij de grens aankomen, maakt dus blijkbaar niet uit. Na een half uur werd er nog een loket open gegooid. Uiteindelijk waren er 4 loketten open, maar werd 1 mannetje boos omdat de mensen niet snel genoeg naar zijn loket kwamen, dus gooide hij zijn loket maar dicht. Toen waren het er nog maar drie… Beetje bij beetje kropen we vooruit, terwijl een stinkende vervelende Amerikaan in ons nek stond te hijgen. Hij wilde erg graag met onze voorganger praten (die hier totaal geen zin in had!) en stond continu tegen ons aangeplakt. Nadat we hem geïrriteerd hierop aanspraken en hij nog even de discussie aan wilde gaan, hield hij gelukkig wat meer afstand. Na 3 uur was eindelijk het einde van de rij in zicht… Irene moest al vanaf 10 uur plassen (het was inmiddels 14.30 uur), maar de enige optie om te plassen was terug lopen naar Cambodja. Verder was er in de verste verte geen wc te bekennen. Gezien haar engelengeduld zou je stoom uit haar oren verwachten, maar integendeel: ze bleef de rust zelve! Inmiddels is ze dus duidelijk gewend aan het raken aan de Aziatische bizarre toestanden en weet ze zelfs na 3 uur nog de grapjas uit te hangen en gek te doen! Na 3,5 uur konden we eindelijk onze weg vervolgen. In de bus was ook een wc en Irene had haar lesje wel geleerd en zou niet meer uitstellen als ze moest plassen. Dus onderweg ging ze die uitdaging aan. Giebelend kwam ze terug van de wc zonder te hebben geplast, want ze paste niet (tenzij ze haar knieën in haar nek had kunnen leggen)! Willemien kwam met het idee om andersom op de wc te gaan zitten (al bedoelde ze dwars). Andersom zag Irene niet zo zitten, maar dwars was wel de oplossing! Aangekomen in Bangkok bleken we aan de andere kant van de stad gedropt te zijn en moesten we nog met een lokale bus, door de spits en zonder airco, naar ons guesthouse. Ook dit was een interessante rit van 1,5 uur in een gammele bus die regelmatig uit viel… Na ruim 12 uur reizen kwamen we uitgeput aan bij ons guesthouse en hebben we heerlijk genoten van een welverdiende kom Tom Kha Kai (Thaise kippensoep).

Groetjes vanuit de vis- en schijtluchten in Azië